Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie leuke reacties, het is erg leuk om te lezen! Eigenlijk had ik eerder deze week vanuit Ghana nog een verhaal willen schrijven, maar door een paar drukke laatste dagen en 'light off' hier dan alsnog m'n belevenissen van de afgelopen week.

Afgelopen zaterdag ben ik naar het kindertehuis geweest, ik had twee dartsbords meegenomen met klittenbandballetjes en het was een succes dus werd er een kleine dartcompetitie gehouden. De zondag zijn we naar het Voltameer geweest, prachtig uitzicht en een heerlijk verkoelend briesje. Afgelopen maandag ben ik weer naar het lab geweest om het eea af te ronden. En opeens werd ik 's middags door iemand aangesproken die een brief voor me had. Het was een dankbrief van het St Patrickhospital en was bijzonder om dit te krijgen.

Afgelopen dinsdag ben ik meegeweest naar een project van de organisatie op één van de eilanden in het voltameer. 's Morgens zijn we vertrokken naar eiland Kpala dat op ongeveer één uur varen ligt. Ook waren er twee medische studenten mee en hoewel ze het niet wilde laten merken vonden ze het wel spannend in de boot, want de meeste Ghanezen zijn bang voor het water omdat ze niet kunnen zwemmen. Het was een prachtige boottocht, het meer is jaren geleden aangelegd door de bouw van een stuwdam. De eilanden zijn dus eigenlijk de heuvel/bergtoppen van vroeger. We varen dan ook langs boomtoppen heen en is een vreende gewaarwording dat er bomen in een meer staan. Op het eiland bezoeken we een gezin waarvan net een kind overleden is en ook kijken hoe het staat met de vordering van de bouw van de latrine en de waterput. Na dit bezoek gaan we nog naar een volgend eiland om enkele verstandelijk/ lichamelijk beperkte kinderen te bezoeken. Intussen was het al rond het middaguur en als we aankomen zien we een wijdse vlakte en nergens huisjes staan. De boot kan niet helemaal tot de kust komen dus op de rug van een local word ik naar het strand gedragen. Ik stond ook niet te springen om door het water te lopen aangezien er Bilharzia in het Voltameer aanwezig is. Er wordt uitgelegd dat de waterstand van het meer extreem laag is en dat dit de reden is dat het dorp nu verder van het water ligt. Intussen begint iemand door een megafoon te galmen en het komt erop neer dat we aangekonigd worden en of iedereen zich wil verzamelen. Als we het dorpje binnenkomen staan de mensen ons al op te wachten en in het schoolgebouwtje worden we officieel welkom geheten. Ook op dit eiland leeft men heel tradiotioneel en dat is bijzonder om te zien. Er is geen stromend water en geen electriciteit. Tegenwoordig staat er bij het schooltje een draaispeeltoestel voor de kinderen, men heeft hier bijna niets dus er wordt veel meegespeeld. En wat blijkt, hiermee wordt dan elektriciteit opgewekt voor lampen etc. echt een superidee. Vervolgens bezoeken we een paar gezinnen waarbij we ook een maaltijd aangeboden krijgen. De Nederlandse met wie ik mee was woont al zes jaar in Ghana en reageerde wat terughoudend ivm eerdere ervaringen (alles wordt gedaan met water uit het Voltameer), maar we kunnen het niet weigeren dus beginnen aan de Banku met soep. Banku is een soort zuurachtig deeg waarmee je een plat rondje maakt je vingers en dit vervolgens door de soep haalt, de kip durfde we echt niet aan. En alles uiteraard met rechts wat al een uitdaging is voor mij als linkspoot. En tijdens het eten dacht ik er alleen maar aan dat ik over twee dagen in een vliegtuig zou zitten en hopelijk hier niet ziek van zou worden. Hierna zijn we weer met de boot vertrokken en het was een indrukwekkende dag.

Woensdag was een drukke laatste dag omdat ik van verschillende mensen afscheid wilde nemen. Ik begon in het St Patrick hospital ook om te bedanken voor de dankbrief, daar werd ik naar het manangement gebracht en kreeg ik zowaar een traditionele jurk overhandigd, natuurlijk moest er gelijk gepast worden en ook dit vond ik heel bijzonder en speciaal om te mogen ontvangen. Vervolgens ben ik naar het Health Center geweest om de ochtenddienst gedag te zeggen en 's middags ben ik nog even terug geweest om de middagdienst gedag te zeggen. Daar ben ik even met de taxi heengegaan en kwam in een taxi terecht waar iedereen met de radio zat mee te zingen, bijna jammer dat ik alweer zo snel uit moest stappen. Ook ben ik nog even bij het lab van het ziekenhuis langsgeweest en naar het kindertehuis en als ze je dan uitzwaaien krijg ik toch even een brok in m'n keel. Donderdagochtend heb ik de laatste dingen ingepakt en werd me toch dringend verzocht om nog even bij het Health Center langs te gaan. Afgelopen maandag hebben we een groepsfoto gemaakt maar ontbrak helaas het hoofd van het lab. Nu zou iedereen er zijn en konden we alsnog een foto maken. Dus toen we vertrokken naar Accra zijn we daar nog langs geweest. Inderdaad iedereen (vijf totaal) was en en we hebben alsnog een groepsfoto gemaakt. Maar toen wilde ze me nog een kado overhandigen, ik kreeg een prachtig houtsnijwerk en een traditionele jurk. Wederom speciaal! Hierna is het toch echt tijd om te vertrekken helaas en rijden we naar Accra. Op het vliegveld wordt iedereen wederom vanwege de Ebola op temperatuur gecontroleerd mbv een infraroodcamera. Dit was ook zo bij aankomst, verder heb ik niet veel gemerkt. Mensen zijn wel wat terughoudender met een hand geven, er hangen posters in de medische klinieken en kinderenhoor je op de wijs van 'Jingle Bells' een liedje over Ebola zingen. Het is een heel verhaal geworden, maar ik wilde jullie toch de belevenissen van de laatste week laten weten.

Groetjes Yvonne

Ps de actiefoto op de fiets is gemaakt.