Vertrek naar Ghana

Hallo allemaal,

Zoals de meesten weten reis ik aanstaande maandag voor de derde keer naar Ghana om weer vrijwilligerswerk te gaan doen op enkele kleine labs van het lokale ziekenhuis/ Health Center. Dit keer gaat Annemieke mee. We hebben een nieuwe reisblog aangemaakt waarop we onze belevenissen in Ghana hopen te delen met jullie mits de elektriciteit en internet meewerkt. We vinden het leuk om jullie reacties te lezen.

Het adres van de reisblog is http://yvonne-annemieke-ghana.reismee.nl/

Groeten, Yvonne

Terug in Nederland

Hoi allemaal,

Vorige week ben ik teruggekomen uit Ghana en de afgelopen dagen heb ik wel even om moeten schakelen naar het westerse leven. Om jullie alvast een eerste blik van Ghana te laten zien heb ik wat foto's toegevoegd, hopelijk kun je samen met de verhalen een beeld vormen hoe het in Kpando is. Iedereen bedankt voor alle leuke reacties, ik heb ze met heel veel plezier gelezen!

Het was leuk om weer terug te zijn en ook aan deze reis houd ik veel leuke, grappige, bijzondere en indrukwekkende herinneringen over. Belevenissen en herinneringen die me altijd bij zullen blijven.

Groetjes, Yvonne

Laatse week

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor jullie leuke reacties, het is erg leuk om te lezen! Eigenlijk had ik eerder deze week vanuit Ghana nog een verhaal willen schrijven, maar door een paar drukke laatste dagen en 'light off' hier dan alsnog m'n belevenissen van de afgelopen week.

Afgelopen zaterdag ben ik naar het kindertehuis geweest, ik had twee dartsbords meegenomen met klittenbandballetjes en het was een succes dus werd er een kleine dartcompetitie gehouden. De zondag zijn we naar het Voltameer geweest, prachtig uitzicht en een heerlijk verkoelend briesje. Afgelopen maandag ben ik weer naar het lab geweest om het eea af te ronden. En opeens werd ik 's middags door iemand aangesproken die een brief voor me had. Het was een dankbrief van het St Patrickhospital en was bijzonder om dit te krijgen.

Afgelopen dinsdag ben ik meegeweest naar een project van de organisatie op één van de eilanden in het voltameer. 's Morgens zijn we vertrokken naar eiland Kpala dat op ongeveer één uur varen ligt. Ook waren er twee medische studenten mee en hoewel ze het niet wilde laten merken vonden ze het wel spannend in de boot, want de meeste Ghanezen zijn bang voor het water omdat ze niet kunnen zwemmen. Het was een prachtige boottocht, het meer is jaren geleden aangelegd door de bouw van een stuwdam. De eilanden zijn dus eigenlijk de heuvel/bergtoppen van vroeger. We varen dan ook langs boomtoppen heen en is een vreende gewaarwording dat er bomen in een meer staan. Op het eiland bezoeken we een gezin waarvan net een kind overleden is en ook kijken hoe het staat met de vordering van de bouw van de latrine en de waterput. Na dit bezoek gaan we nog naar een volgend eiland om enkele verstandelijk/ lichamelijk beperkte kinderen te bezoeken. Intussen was het al rond het middaguur en als we aankomen zien we een wijdse vlakte en nergens huisjes staan. De boot kan niet helemaal tot de kust komen dus op de rug van een local word ik naar het strand gedragen. Ik stond ook niet te springen om door het water te lopen aangezien er Bilharzia in het Voltameer aanwezig is. Er wordt uitgelegd dat de waterstand van het meer extreem laag is en dat dit de reden is dat het dorp nu verder van het water ligt. Intussen begint iemand door een megafoon te galmen en het komt erop neer dat we aangekonigd worden en of iedereen zich wil verzamelen. Als we het dorpje binnenkomen staan de mensen ons al op te wachten en in het schoolgebouwtje worden we officieel welkom geheten. Ook op dit eiland leeft men heel tradiotioneel en dat is bijzonder om te zien. Er is geen stromend water en geen electriciteit. Tegenwoordig staat er bij het schooltje een draaispeeltoestel voor de kinderen, men heeft hier bijna niets dus er wordt veel meegespeeld. En wat blijkt, hiermee wordt dan elektriciteit opgewekt voor lampen etc. echt een superidee. Vervolgens bezoeken we een paar gezinnen waarbij we ook een maaltijd aangeboden krijgen. De Nederlandse met wie ik mee was woont al zes jaar in Ghana en reageerde wat terughoudend ivm eerdere ervaringen (alles wordt gedaan met water uit het Voltameer), maar we kunnen het niet weigeren dus beginnen aan de Banku met soep. Banku is een soort zuurachtig deeg waarmee je een plat rondje maakt je vingers en dit vervolgens door de soep haalt, de kip durfde we echt niet aan. En alles uiteraard met rechts wat al een uitdaging is voor mij als linkspoot. En tijdens het eten dacht ik er alleen maar aan dat ik over twee dagen in een vliegtuig zou zitten en hopelijk hier niet ziek van zou worden. Hierna zijn we weer met de boot vertrokken en het was een indrukwekkende dag.

Woensdag was een drukke laatste dag omdat ik van verschillende mensen afscheid wilde nemen. Ik begon in het St Patrick hospital ook om te bedanken voor de dankbrief, daar werd ik naar het manangement gebracht en kreeg ik zowaar een traditionele jurk overhandigd, natuurlijk moest er gelijk gepast worden en ook dit vond ik heel bijzonder en speciaal om te mogen ontvangen. Vervolgens ben ik naar het Health Center geweest om de ochtenddienst gedag te zeggen en 's middags ben ik nog even terug geweest om de middagdienst gedag te zeggen. Daar ben ik even met de taxi heengegaan en kwam in een taxi terecht waar iedereen met de radio zat mee te zingen, bijna jammer dat ik alweer zo snel uit moest stappen. Ook ben ik nog even bij het lab van het ziekenhuis langsgeweest en naar het kindertehuis en als ze je dan uitzwaaien krijg ik toch even een brok in m'n keel. Donderdagochtend heb ik de laatste dingen ingepakt en werd me toch dringend verzocht om nog even bij het Health Center langs te gaan. Afgelopen maandag hebben we een groepsfoto gemaakt maar ontbrak helaas het hoofd van het lab. Nu zou iedereen er zijn en konden we alsnog een foto maken. Dus toen we vertrokken naar Accra zijn we daar nog langs geweest. Inderdaad iedereen (vijf totaal) was en en we hebben alsnog een groepsfoto gemaakt. Maar toen wilde ze me nog een kado overhandigen, ik kreeg een prachtig houtsnijwerk en een traditionele jurk. Wederom speciaal! Hierna is het toch echt tijd om te vertrekken helaas en rijden we naar Accra. Op het vliegveld wordt iedereen wederom vanwege de Ebola op temperatuur gecontroleerd mbv een infraroodcamera. Dit was ook zo bij aankomst, verder heb ik niet veel gemerkt. Mensen zijn wel wat terughoudender met een hand geven, er hangen posters in de medische klinieken en kinderenhoor je op de wijs van 'Jingle Bells' een liedje over Ebola zingen. Het is een heel verhaal geworden, maar ik wilde jullie toch de belevenissen van de laatste week laten weten.

Groetjes Yvonne

Ps de actiefoto op de fiets is gemaakt.

Afgelopen week

Hoi allemaal,

De afgelopen week ben ik weer veel op het lab van het Medical Health Center aanwezig geweest. Ondanks dat er deze week bijna geen electriciteit was, heb ik in verschillende sessies diverse presentaties kunnen geven en men stelde zowaar veel vragen. Zeker de jonge mensen zijn zeer geinteresseerd en willen veel leren. Ook heb ik een programma geintroduceerd dat eerder gemaakt is om de patientengegevens te digitaliseren, ook hier zijn ze vol enthousiasme mee aan de gang gegaan. Despullen die gekocht zijn met het ingezamelde geld heb ik gegeven en kunnenze zeker goed gebruiken. Direct werden de meeste spullen in gebruik genomen dus hier bvnu ook wekkers aanwezig om preparaten de juiste tijd te kleuren.

En ik ben terug gegaan naar St Patrickhospital, het kleine ziekenhuisje waar ze de gebruikte naalden in een vuilniszak gooide en de naalden los op de grond lagen. Wat is daar veel veranderd! Ten eerste is het lab naar een grotere ruimte verplaatst, maar ze hebben zoveel aanbevelingen doorgevoerd en hebben flinke stappen vooruit gemaakt, ik vind het echt geweldig om te zien! De wekkers worden overal voor gebruikt, er is een safetybox voor de naalden en ze hebben nog veel meer verbeteringen doorgevoerd. Er zijn daar andere analisten aanwezig dan 2.5 jaar geleden en ook daar heb ik deze week de presentaties gegeven. Ook daar het ik het digitale programma geintroduceerd en zijn ze inmiddels volledig over en laten het schrijfwerk voor wat het is.En natuurlijk ben ik nog naar het ziekenhuis gegaan om de labcollega'sterug te zien en datwas superleuk en wilde het liefst dat ik daar ook wat dagen zou doorbrengen.

Het is bijzonder om op deze manier onderdeel van het dagelijks leven uit te maken. ' s ochtends op de fiets naar het lab, waarbij ik gisteren bijna een geit voor m'n wielen kwam want die had bedacht om ineens over te rennen. Het viel me alleen op dat iedereen onderweg zwaait, maar hier rijden alleen mannen op een fiets. Ze vinden het dus wel grappig om mij op die fiets te zien. Ook ben ik nog een paar keer meegeweest met de wondverzorging, nu snap ik wel waarom ze daar om 05:30 uur mee beginnen want om 8:00 uur is het al 30 C. Sommige wonden zie je gelukkig al wel beter worden, zo zie je maar wat honing kan doen. Aan het einde van de dag op de weg terug ga ik ook nog wel eens even naar het kindertehuis om even gedag te zeggen.Alles is hier zo anders dan in Nederland en het is bijzonder en goedom die verschillen te zien. Nog maareen week en dan vlieg ik terug naar Nederland, met waarschijnlijk nog een verhaal uit Ghana als de electriciteit natuurlijk wel werkt.

Groetjes, Yvonne

Dagelijks leven

Bedankt voor de leuke reacties, ik vind het leuk om ze te lezen. Het is alweer een week geleden sinds mijn vorige verhaal en de week is voorbij gevlogen. Maar ook ivm de light off/ power down hebben we regelmatig geen internet. Maar ik begrijp dat we niet mogen klagen want in Accra hebben ze maar 12 uur electriciteit en dan 24 uur geen electriciteit. Deze regel is pas ingegaan en zal nog maanden gaan duren ivm groot tekort aan electriciteit capaciteit.

Deze week ben ik naar de markt geweest. Leuk om er overheen te lopen, overal stalletjes en het krioelt er van de mensen. Ook verkopen ze de prachtigste stoffenmaar de vleeshal heb ik maar even overgeslagen. Omdat ik toch wat langer ben dan de gemiddelde Ghanees en als Jovo, ben je een bezienswaardigheid op de markt. Bij een oud vrouwtje koop ik een waaier, ik wapper er even mee in m'n gezicht en ze begint hard te lachten. Wat blijkt de waaier is om het vuur mee aan te wakkeren. Ze spreken hier engels, maar omdat ze af en toe woorden Ewe er tussen door zeggen soms lastig te verstaan. Ewe is de lokale taal hier.

Deze week heb ik zowaar een huurfiets, knalrood met een enorm hoog ' Harley Davidson' achtig stuur. Bij het afstellen van de fiets bekeek de fietsenmaker me bedenkelijk en vervolgens zei hij ' You really have long leggs' . Het is fijn om te kunnen fietsen en ook Ghanezen zie je wel fietsen, maar niet midden op de dag. Dan kun je beter een taxi pakken, het is altijd een verrassing bij wie je in de taxi belandt. De wegen zijn hier deels verhard en deels onverhard, maar beide hebben enorme kuilen. Het is dan ook de uitdaging van elke taxichauffeur om zonder te remmen deze kuilen te ontwijken. Het gevolg is dat iedereen van links naar rechts over de weg slalomt.

Afgelopen weekend ben ik naar de Wli watervallen geweest dicht tegen de grens met Togo aan. Na een prachtige wandeling komen we bij de waterval van zo'n 80 meter uit, echt prachtig om te zien. Nogmaals dank voor de reacties en ik hoop snel weer een verhaal te kunnen plaatsen.

Groetjes, Yvonne

Een week in Ghana

Hoi allemaal,

Bedankt voor jullie leuke reacties! Ik heb net een heel verhaal zitten schrijven en verbreekt de internetverbinding of iets dergelijks en kan ik opnieuw beginnen. Wat me direct vorige week al opviel is dat ik me alles nog precies goed herinner en daarom lijkt het of ik hir vorige maand nog ben geweest. Afgelopen weekend kwam de doktor naar het kindertehuis om de HIV positieve kinderen te onderzoeken, dit doet hij elke maand en ik mag met hem meelopen. Een indrukwekkende ochtend, hij vertelt wat veel voorkomende gezondheidsproblemen zijn en ook worden enkele patienten van buiten het kindertehuis gezien, waaronder twee jonge vrouwen van rond de twintig. Ze zijn heel zwak en veel afgevallen de laatste tijd. Een van de twee weegt nog maar 32 kilo en zit in een gevorderd stadium van hun ziekte. ' s middags ben ik nog even buiten met de kinderen. Zeker nu er bijna geen vrijwillegers zijn probeert iedereen je aandacht te trekken en hoor je continu ' auntie' roepen zoals ze je noemen. Op straat hoor je de kinderen ook roepen maar dan ' Jovo' , dit zeggen kinderen tegen blanken. Als je dan nog zwaait worden ze helemaal enthousiast.

Gisteren ben ik officieel nog een keer voorgesteld aan het management van Ghana Health en daarbij werd ik ook (weer) voorgesteld aan het lab. Het is de officiele weg zullen we maar zeggen, maar ik heb al een paar dagen op het lab meegelopen. Ondat het vandaag maandag en marktdag is, zit de wachtkamer al vroeg vol. Daarbij komrt dat er geen stroom is van 6 tot 18 uur, het lab heeft wel een kleine generator maar die houdt er halverwege de ochtend mee op. Nou, dan wordt het een uitdaging kan ik je zeggen. Voor de miscroscoop wordt een spiegeltje en zaklamp opgezocht, maar omdat dit allemaal teveel tijd kostven de wachtkamer nu echt overvol is, stappen we over op malariasneltesten. Normaal wordt dit alleen bij kinderen < 5 jaar gedaan, maar nu dus voor iedereen. Eigenlijk had ik in m'n hoofd om naar enkele stilstaande apparatuur te kijken, maar dat wordt nu ook moeilijk. Eindeloos prikken we malaria's, het is goed te zien dat nu bijna iedereen verzekerd is. Dat was 2.5 jaar geleden wel anders. Ik weet niet hoe het nu is, maar dat kostte toen10 Cedi (2.75 euro) en is voor hier veel geld. De levensverwachting in Ghana is 56 jaar, dit komt mede door de beperkte gezondheidszorg, percentage HIV positief en de jonge kindersterfte. Zo realiseer je je maar weer welke eindeloze mogelijkheden we in de westerse wereld hebben.

Al de hele week schijnt hier volop de zon en zeker in de middag is het intens warm en het valt me dan ook tegen moet ik zeggen. Misschien komt het ook omdat ik nu meer moet lopen, m'n kamer zit aan de rand van het dorp en vlakbij het regenwoud. Elke avond een krekelconcert en ' s ochtends word ik wakker van allerlei mooie vogelgeluiden en andere dierengeluiden. Dat is anders dan de vorige keer, toen begon de achterbuurvrouw altijd om 03:30 uur met het schoonvegen van het erf. Deze week hoop ik ook nog even bij het lab langs te gaan aar ik de vorige keer heb gewerkt, lijkt me leuk om iedereen weer te zien.

Groetjes, Yvonne

Aankomst en eerste dagen

Bij aankomst op dinsdagavond op het vliegveld in Accra staan buiten honderden mensen te wachten. Het is een uitdaging om tussen iedereen door te manoevreren. Zodra je maar een kant uitkijkt beginnen mensen druk met een bordje te zwaaien of jij wellicht degene bent die ze op moeten halen. Ik reis met iemand van de organisatie en zij ziet gelukkig snel degene die ons komt ophalen. We hebben in Accra overnacht en de volgende dag rijden we naar Kpando, een rit van ongeveer vier uur en wederom weer prachtig. Omdat de brug voor de komende twee jaar in onderhoud is over de Voltarivier, varen er twee pontjes uit Nederland. Hiermee gaan we over en aan einde van de middag komen we aan in Kpando, het is een warm en vriendelijk welkom.

De volgende morgen wordt ik voorgesteld aan de directeur van het Medical Health Center, tenminste dat was de bedoeling maar hij is ergens in de stad. Gelukkig mag ik wel doorlopen naar het lab. Een kleine ruimte waar onder andere een microscoop, centrifuge en stoof staat. Allemaal dus erg eenvoudig, deze dag loop ik met de drie collega's mee en enigzins ongemakkelijk beantwoorden ze de vragen die ik heb. Wat het meeste opvalt is dat ze voor de capillaire afname veneuze naalden gebruiken omdat de prikkers op zijn. Je ziet dan ook patienten verbijten wanneer ze daarmee in hun vinger worden geprikt. Gelukkig heb ik vanuit Nederland ook prikkers gedoneerd gekregen dus die krijgen dan gelijk een goede bestemming.

Op vrijdag ging om 5:15 uur de wekker, ik ben meegeweest met de wondverzorging bij patienten in de omliggende dorpen. Helaas is de band van de ene fiets lek en de bij de ander doen de remmen het niet meer dus dat wordt lopen. In het volgende dorp zijn vijf patienten die we bezoeken. Deze mensen hebben de wonden vaak aan onderbenen en voeten en is er vaak al jaren. Twee keer in de week komt United langs om de wond te verzorgen en nieuw verband aan te leggen, dit project is twee jaar geleden gestart. Het is bijzonder om zo vroeg door een dorpje te lopen en op huisbezoek te gaan bij verschillende mensen. Maar ook zeer indrukwekkend, zo was er een vrouw met een wond die er vijftig jaar zat. In de volgende twee dorpen hebben we ook nog een patnt bezocht, bij de laatste leek de wond in eerste instantie mee te vallen totdat kruiden en bladeren werden verwijderd. De wond was zo ontstoken en zo diep dat het een gapend gat was en je de pezen of bot kon zien liggen. Omdat de middelen er hier niet altijd zijn brengt men honing met suiker op deze wonden. Na het ontbijt ben ik naar het laboratorium gegaan en heb wat meegeholpen. De registratie is toch wel een onderneming, in een groot boek worden alle gegevens van de patient opgeschreven en welke testen er aangevraagd zijn, vervolgens worden de uitslagen in dit zelfde boek geschreven. In de loop van de middag ben ik naar het kindertehuis geweest en ook daar werd ik enthousiast ontvangen. Sommige oudere kinderen konden me zelfs herinneren en dat vind ik toch wel bijzonder. Binnenkort zal ik weer wat op de reisblog neerzetten. Het is alleen even kijken wanneer er toegang tot electriciteit is. Ivm een tekort is er regelmatig ' Power down' . Dit betekent dat er 24 uur stroom is en dan 12 uur geen stroom, zo ging het stroom er op donderdagavond vanaf en ben ik blij dat ik een goede zaklamp meegenomen heb. Bedankt voor jullie gezellige reacties!

Vertrek aanstaande dinsdag

Hallo allemaal,

Aanstaande dinsdag 10 februari vertrek ik naar Ghana! Net als de vorige keer verblijf ik in Kpando, een groot dorp in de Voltaregio op zo'n vier uur rijden van de hoofdstad Accra. Dit keer zal ik voornamelijk werkzaam zijn op het laboratorium van het Kpando Health Center waar ik nog niet eerder ben geweest. De voorbereiding is dit keer een stuk korter geweest maar in januari heb ik alles kunnen regelen rondom deze reis, zoals het visum en vaccinatie.

M'n twee koffers a 23 kg zijn grotendeels ingepakt, het is heel wat passen en meten geweest om zoveel mogelijk spullen mee te krijgen voor het lab. Met het ingezamelde geld heb ik laboratiumspullen gekocht zoals bekerglazen, maatcylinders, wekkers, schoonmaakborstels voor glaswerk, thermometers, etc. Tevens heb ik nog afnamemateriaal gedoneerd gekregen en andere diverse spullen. Ook neem ik nog een flinke rugzak met inhoud mee, dus dat wordt flink sjouwen.
Ik hoop dat het ook deze keer weer allemaal heel aankomt en het trage internet meewerkt zodat ik af en toe wat op deze reisblog kan schrijven.

Groeten, Yvonne